Orman Yanarsa, Vatan Ağlar
Yanarsa orman, yanar dağ, taş, ova,
Bir çığlık yükselir göğe doğru, tek bir sözcük: "Yeter!"
Çamların iç çekişiyle başlar ağıt,
Yanar yeşil, yanar serin, yanar sessiz seher.
Tohumlar daha toprağı öpemeden,
Fidanlar hayata "merhaba" diyemeden,
Bir kıvılcım çalar alınlarından,
Ve sonsuzluğa karışır tüm emek, tüm beden.
Orman…
Yalnızca bir ağaç kümesi mi sanırsın?
Oysa her dalda bir çocukluk saklı,
Her yaprakta bir ninni, bir dua, bir sevda.
Ve her kök, ecdadın toprağa attığı imzadır aslında.
Çınar yanarsa, tarih tutuşur,
Sedir yanarsa, ecdat küser.
Meşe yanarsa, direniş düşer yere,
Ve ardıç yanarsa, umut küle döner.
Yanıyor…
Kekliğin kanadıyla birlikte yanıyor içimiz,
Börtü böcek, yaban keçisi, sincap, geyik…
Hepsi kaçarken ölüme,
İnsanlık nereye saklanır, söyle?
Bir yiğit çıkar o anda öne,
Elinde kürek, gönlünde vatan.
Ateşe atar bedenini korkmadan,
Ve der ki: “Ben buradayım, yanacaksa önce ben yanayım!”
Kimi hava aracında,
Kimi omuz omuza karada…
Bir avuç su taşır karınca gibi,
Ve can verir, ormanı yaşatmak uğruna…
Şehit düşer…
Ama adı, göğe kazınır is kokulu dumanla.
Onun ateşte pişen duası,
Toprağın kalbine gömülür sonsuza.
Ey gafletin izmariti,
Ey cehaletin kırık şişesi,
Sen bir dalı yakmazsın yalnızca,
Bir milletin geleceğini kavurursun fark etmeden…
Ey insan!
Orman susar ama unutmaz,
Ağaç ağlamaz ama anlatır,
Toprak yakılır ama affetmez!
Ve şimdi… Yalnızca yas tutmak yetmez!
Dikilecek her fidan,
Bir çocuk gibi büyütülmeli ellerimizle.
Yeşile düşkünlük bir süs değil,
Bir iman, bir vatan borcu, bir vicdan meselesi olmalı dilimizde.
Her çöpe dur demek bir devrimdir sessizce,
Her söndürülen izmarit, kurtarır bin nefesi.
Ormanı korumak bir lütuf değil,
Kendimizi korumaktır aslında,
Çünkü orman, biziz.
Kökü bizde, dalı bizde, gölgesi bizde...
Bilinç gerek!
Kitapta, okulda, ailede filizlenmeli bu sevda.
Çocuk, ağacı kardeş bilmeli,
Suyla, toprakla dost olmalı daha beş yaşında!
Büyüklere iş düşer önce,
Örnek olmak gerek her davranışta.
Ağaç kesen elin değil,
Ağaç diken yüreğin saygı gördüğü bir toplum olmalı baştan.
O zaman yanmaz orman!
O zaman susmaz kuş, kaçmaz ceylan.
Ve bir milletin alnında parlayan yeşil,
Geleceğe nefes olur, yeryüzüne can!
Unutma:
Her diktiğin fidanla kendini dikersin hayata,
Her koruduğun dalda çocukların koşar sabaha.
Orman yanarsa yalnız ağaç değil,
Bir halkın kaderi, bir ülkenin sabahı da yanar!
Ömer ÇAĞLIN
Geredeli Şair
